Rozśpiewany trzciniak i polująca rybitwa rzeczna.

Ciąg dalszy naszej majowej wycieczki do Doliny Baryczy. W dniu 02 maja, kiedy już wszyscy wstali, rozpoczęliśmy prawdziwe tournee po stawach. Najpierw udaliśmy się na jedną z naszych ulubionych miejscówek, mianowicie - wieżę na Grabownicy. Jednak, to co działo się na niej działo, nieco zepsuło mi humor. Masa ludzi, nieumiejących się zachować; wrzaski, głośne śmiechy etc. Umieszczone na wieży znaki, by zachować ciszę dla nich nie istniały. Mimo tego, udało nam się zobaczyć tam ciekawe gatunki. Choć może gdyby obserwujący zachowywali się ciszej, pokazałoby się ich więcej. Kiedy już wspięliśmy się na sam szczyt (a jest się tam na co wspinać), zobaczyliśmy kołującego nad stawem bielika:

Na samym stawie ptaków prawie nie było, głównie duże mewy:

Natomiast, w trzcinowisku, na jednym z niewielkich krzewów, całkiem niedaleko, przysiadł młody bielik:

Chwilę później natomiast pośród trzcin pojawił się trzciniak i dał prawdziwy koncert. Jemu aż tak bardzo hałasy nie przeszkadzały. Zresztą on sam był bardzo hałaśliwy;):

Szeroko otwarta "paszcza":

Takie widoki rozciągają się z wieży w Grabownicy; piękne, rozległe trzcinowiska:

Chwilę później nad stawem pojawiły się rybitwy rzeczne, które dały piękny pokaz polowania. Łowy w większości przypadków kończyły się sukcesem:

A tu ukryta w trawach gęgawy; głównie widać duży różowy dziób jednej z nich:

W płytkiej wodzie natomiast brodziły czaple siwe, wypatrując ryb:

Po obserwacjach na Grabownicy, udaliśmy się na obiad, a po południu, znowu na ptaki (jak ja to lubię:)). Udaliśmy się ponownie nad "dudkowy" staw, jednak teraz już dudka nie spotkaliśmy. Pewnie przyleciał rano się najeść a potem wrócił pomiędzy swe knieje. Na samym stawie nie było za wiele ptaków, ale udało się zobaczyć łabędzie nieme, ogorzałki (z lewej - samiec biało-czarny i obok samica) oraz głowienkę (po prawej - samiec):

W pewnym momencie, na wystającym z wody drzewie, usiadła rybitwa rzeczna i pięknie nam pozowała. To była naprawdę cudna sesja zdjęciowa, której efekty zamieszczam poniżej:

Kolejnym naszym celem był Staw Rudy, gdzie zaobserwowaliśmy naprawdę zacne gatunki. Ale o tym, kogo tym razem uwieczniliśmy na karcie pamięci naszego aparatu będzie już w następnym poście...

Dudek o poranku.

Dalszy ciąg naszego pobytu w Dolinie Baryczy. W dniu 02 maja, już o 5-ej rano zwlokłam się z łóżka. Było jeszcze szarawo i niemal wszyscy spali. Na zewnątrz było chłodno, ale widać było, że wstaje piękny, słoneczny dzień. Słońce powoli rozświetlało się za horyzontem, wszędzie było słychać śpiew ptaków, ludzi żadnych nie było...Coś cudownego. Wsiadłam w samochód i ruszyłam na objazd stawów. Nie wiem, ile jechałam, może z 10 sekund, kiedy dojechałam do znaku z nazwą miejscowości, w której się zatrzymaliśmy...:

 ...a tuż zanim na łące zobaczyłam gęgawy. Gęsi całym stadem pasły się na trawie, korzystając z ciszy poranka i braku turystów...:

 

Natomiast, "na drutach" siedział sobie samiec wróbla:

Na przydrożnych krzewach zaobserwowałam szczygła oraz wronę:

Kiedy natomiast dojechałam do najbliższych stawów (niemal chwilę po wyjeździe z Rudy Sułowskiej), moim oczom ukazał się przepiękny wschód słońca:

Coś cudownego. Na stawie z mojej lewej strony, zobaczyłam parę gągołów (samiec biało-czarny, samica brązowo-szara). Samiec wyraźnie zalecał się do swojej partnerki prezentując charakterystyczne dla gatunku tańce godowe:

 

Na stawie po przeciwnej stronie zobaczyłam gęgawy z trojgiem puchatych piskląt:

 

Po chwili cała gęsia rodzina wpłynęła w część stawu oświetloną promieniami wschodzącego słońca...Wrażenia niezapomniane...:

Poza tym sfotografowałam prezentujące się niezwykle malowniczo perkozy dwuczube:

Coś pięknego. Zostałabym tam znacznie dłużej, ale trzeba było ruszać dalej. Przy kolejnych zbiornikach, zauważyłam - tym razem na brzegu - kolejną gęsią rodzinę:

Na wodach natomiast łyski, krzyżówki, perkozy dwuczube, czernice oraz głowienki:

Gdzieś w oddali, wysoko, przeleciał bielik:

Po tych obserwacjach, postanowiłam podjechać nad staw, nad którym byliśmy dzień wcześniej i który obiecująco się zapowiadał. Zaparkowałam we wcześniej obczajonej miejscówce, przy znaku drogowym oznajmiającym, że tuż za nim znajduje się miejscowość o wdzięcznej nazwie Szarlotka:):

I ledwo wyłączyłam silnik, a tu gdzieś z góry, z drzew na ziemię - hop, ktoś wylądował. Te biało-pomarańczowo-czarne kolory migające w powietrzu nie pozostawiały żadnych wątpliwości - to był dudek! Nareszcie, szansa, żeby go porządnie "ustrzelić", cisza i spokój, tylko ja i ptaki. Tylko jak go nie spłoszyć, jak to zrobić? Najpierw dyskretnie opuściłam szybę samochodu i - udało się - pierwszy wspaniały kadr dudka z rozłożonym pióropuszem już zapisał się na karcie pamięci mojego aparatu:

Miałam jednak nadzieję, że dudek pozostanie ze mną dłużej. I tak właśnie się stało. Dudek złożył swój reprezentacyjny czub (co oznacza, że się uspokoił) i zaczął żerować. Niestety, przy okazji, trochę schował się w trawie i za znajdującym się tam betonowym słupkiem. Ostrożnie więc, wysunęłam się z samochodu i podkradłam bliżej. No i sukces, dudek już chyba uznał mnie za "swoją", bo mimo że niewątpliwie mnie zauważył (chyba te podchody nie wyszły mi za dobrze), to spokojnie żerował, wyciągając z ziemi tłuściutkie pędraki (mniam, pycha) i zupełnie nie zwracał na mnie uwagi. A ja fotografowałam, fotografowałam, fotografowałam...I tak sobie myślałam - nareszcie, nareszcie, po tylu latach ptasiej ciuciubabki, udało mi się uwiecznić jednego z naszych najpiękniejszych i niesamowitych ptaków. Warto w tym miejscu wspomnieć, że po raz pierwszy zobaczyłam dudka już w 2016 roku (czyli prawie 10 lat temu). To było w czasie naszego pobytu nad Biebrzą. Zatrzymaliśmy się w miejscowości Dobarz, gdzie zamieszkaliśmy w pięknym starym dworze. I właśnie na polach rozciągających się wokół tego dworu, po raz pierwszy zobaczyłam dudka. Widziałam go tam kilka razy, a jego charakterystyczny głos słyszałam w zasadzie codziennie w czasie naszego pobytu. Ile ja się na niego "napolowałam", naczatowałam, ale, niestety, bez skutku. Potem widywałam go przy różnych okazjach, a to kiedyś tam przez okno pociągu, innym razem w Dolinie Baryczy, przy Stawie Rudym (przy okazji tłicza na płatkonoga płaskodziobego w 2020 roku), a jeszcze innym razem słyszałam go w Bieniowicach. Ale o zdjęciach można było zapomnieć. Zrzymałam się strasznie na tą gadzinę. Tym bardziej, że moja Siostra, która ptakami interesuje się okazyjnie, gdzieś tam poszła i od razu spotkała dudka i wystrzelała piękną sesję zdjęciową. Pewien "przełom" nastąpił w Rudzie Sułowskiej, w 2021 roku, gdzie udało mi się go sfotografować po raz pierwszy. Oto linki - do posta z wyprawy na płatkonoga płaskodziobego, podczas której także bezskutecznie "polowałam" na dudka:

 

https://perkozowa.blogspot.com/2020/08/patkonog-paskodzioby-w-dolinie-baryczy.html 

 

Oraz do posta z pierwszymi zdjęciami dudka:

 

https://perkozowa.blogspot.com/2021/09/jak-to-z-dudkiem-w-rudzie-suowskiej-byo.html

 

Ależ ja się cieszyłam z tych fotek:). A teraz mam wreszcie już cały komplet. Poniżej bogata dokumentacja zdjęciowa tego cudownego ptasiego modela:

Nagrałam również dwa filmiki z udziałem żerującego dudka. Zapraszam do ich obejrzenia, bo klimat jest niesamowity; piękny słoneczny poranek, niesamowity ptak, a w tle odgłosy wiosny, w tym śpiew pierwiosnka oraz kukanie kukułki:

https://www.youtube.com/watch?v=B-131hq5VoE

 

(tu dodatkowo słychać rechotanie żab): 

 

https://www.youtube.com/watch?v=WDorOfJxoe4

 

A tu ten piękny staw, nad którym udało mi się spełnić jedno z moich fotograficznych ptasich marzeń:

Na samym stawie nie było zbyt wiele ptaków, ale udało mi się zaobserwować kilka gęgaw:

Poza tym perkozy dwuczube i łabędzie nieme:

Po jakimś czasie, dudek gdzieś się oddalił; albo wszedł głębiej w las, albo odleciał, bo nagle zniknął mi z obiektywu i już nie mogłam go odnaleźć. Zamiast dudka pojawiła się pliszka siwa:

Przyleciała również dymówka:

Ja natomiast ruszyłam w drogę powrotną, która wiodła przez taki oto piękny las:

 

Przy samej Rudzie Sułowskiej, ponownie zobaczyłam gęgawy:

W Rudzie Sułowskiej powoli budziło się życie, coraz więcej ludzi, coraz więcej samochodów. A ja wciąż byłam pod wrażeniem niesamowitego spotkania z dudkiem. Po tylu bezskutecznych wyprawach, nieudanych zasadzkach, nareszcie się udało - w cichy i słoneczny majowy poranek, zupełnie znikąd pojawił się przepiękny kolorowy klejnot. Tym samym ziściło się jedno z moich największych fotograficznych marzeń. Warto być cierpliwym, warto szukać, warto wypatrywać, ale przede wszystkim warto czekać. W birdwatchingu to w zasadzie podstawa.